“Fari curtigghiu” è ’na manera assai usuali nnâ parrata siciliana pir significari l’attu di sparrari o, simplicimenti, fari pigghia e porta di li fatti privati di autri cristiani. A lu stissu modu, si utilizza lu verbu “curtigghiari”, di unni veni lu sustantivu “curtigghiaru/a”, o sia la pirsuna ca si àpprica nna ’stu tipu d’attivitati.

M’immaginu ca la majurìa di li siciliani cridi ca ’sti vucabuli pruvenunu dû sustantivu “curtigghiu”, o sia curtili nternu o esternu; di fattu haju liggiutu macari ’na para d’articuli supra internet (si dici lu piccatu ma no lu piccaturi!) unni diciunu ca “curtigghiu” veni di lu spagnolu “cortijo”… si nun fussi ca “cortijo” nun havi nenti chi spàrtiri cu ’n curtigghiu, pirchì significa “massaria”!

Ma allura qual è pir daveru l’origini di ’sta palora?

Veru è ca si tratta di ’na reda dû spagnolu, pirò lu tèrmini giustu di unni veni è “cotilla”: lu situ di la Real Academia Española cunta la storia di María de la Trinidad, saputa sèntiri “tía Cotilla” (zia Cotilla), cunnannata a la morti nû 1838 p’aviri ammazzatu a ’n pugnu di cristiani. Pir menzu dî giurnali e dâ littiratura di l’ebbica addivintau ’na fimmina d’azzò, e la discrivìanu comu ntricalora e sparrittera. A picca a picca, la sprissioni “tía Cotilla” trasìu nta la parrata cumuni e ansina oji li spagnoli chiamunu “cotilla” a li curtigghiara e usunu lu verbu “cotillear”. È mpurtanti tèniri a menti ca la prununzia spagnola di ’stu verbu sona comu “cotigliear”, e ddocu è facili capìri comu s’arrivau a lu sicilianu “cuttigghiari” (sì, chista, sicunnu ’i mia, aviss’a essiri la manera giusta di scrivirlu).

In cunchiusioni, sempri sicunnu ’i mia, “curtigghiu” cû significatu di curtili funzionau comu ’n “amicu fàusu” ca ni purtau a mmaginarini l’esistenza di ’n cullegamentu ntra ’sti dui palori ca non hanu nenti chi spàrtiri l’una cu l’autra.